buz parçası

zaman akmıyor sanki devriliyor önümde
sürekliliğe değil sıçramalara teslim ediyor kendini zaman..
kabuklarını delip çıkan kelebekler gibi
sanki her biri ölümün sırrını çözmüş içinde
yine de pencerenin camına çarpa çarpa ölüyorlar.

adım adım belki
ölçü ölçü yaklaşıyor saatim,
biliyorum.
kendime 'unutma' reçeteleri yazıyorum.
bu karanlıktan başka bir karanlık varsa
ne özlem barındırıyor ne de korku.

hiçkimseyi ya da hiçbir şeyi suçlamadım
dokunaklı bir çağrıya kızdım en çok..

'normal' insanların saçma hayatlarına özendim
özendim ve taklit ettim.
hayal kırıklıklarımı doldurdum ceplerime her seferinde.
yarım bırakıp, terkettiğim olay yerlerini özlemedim hiç.

karanlıkta bile parlayan taşlar topladım yerlerine
bir meleğin kanatlarına diktim gözlerimi
belki uçabilirim bahar gelmeden
erimesin elimdeki buz parçası diye..

YerÇekimi